. Urzekła mnie gra głównych bohaterów: gangstera, w którym ujawniają się ludzkie uczucia jak czułość, miłość, opiekuńczość, oraz Luizy, psychicznie chorej dziewczyny. Fabio, w zakładzie psychiatrycznym poznaje Luizę którą, ojciec postanawia ubezwłasnowolnić, dbając o swoją karierę.
Podobnie jak mnie, tak i Fabia – ujęła prostota, niewinność i delikatność dziewczyny. Po wyjściu z zakładu postanawia zaopiekować się Luizą i zabiera ją ze szpitala do siebie. Dziewczyna wreszcie jest szczęśliwa, raduje się jak dziecko najmniejszym szczegółem; wodą, kwiatem który rośnie. Zastanawiające i dające do myślenia są jej wypowiedzi: „ gdy się rodzi nowe życie to tak jakby ktoś zapalił lampkę we wszechświecie”.
Kwiat paproci pokazał swoje piękno.